چند پرسش برای آقازاده های مهاجر - وبلاگ بینام

به گزارش وبلاگ بینام، جبار رحمانی-پژوهشگر علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در شرق نوشت: موضوعاتی مانند مهاجرت بچه ها مسئولان و دوتابعیتی بودن بسیاری از آن ها و اعضای خانواده هایشان و واکنش هایی را که در میان مردم دارد، باید در چند سطح آنالیز کرد. اول اینکه ممکن است این افراد با پول و کوشش خودشان و به علت نخبه بودن از این امکانات و شرایط استفاده می نمایند.

در این شرایط اگر فردی با کوشش خودش به موقعیتی رسیده باشد، حتی اگر فرزند یکی از مسئولان است ایرادی ندارد. نمی توان قانونی قرار داد که بچه های مسئولان مهاجرت ننمایند یا محدود شوند، اما باید این سؤال مطرح گردد که این افراد با چه هزینه و از چه طریقی مهاجرت تحصیلی یا کاری داشته اند؟

آیا از اموال عمومی استفاده شده است؟ شفافیت در این زمینه ضروری است و باید روشن گردد آیا واقعا از رانت و یاری والدین و موقعیت آن ها استفاده نموده اند یا نه؟ واقعیتی که مردم در همه این سال ها شاهد بوده اند این است که عمده این بچه ها با پشتوانه و رانت اقتصادی و اعتباری والدین مسئولشان مهاجرت نموده و در کشور های اروپایی و آمریکا و کانادا مشغول به کار و تحصیل شده اند.

از سوی دیگر این موضوع را باید از زاویه عملکرد و حرف ها و شعار های پدران و مادران این افراد نگاه کرد که چطور در حرف و شعار مردم را سال ها از مهاجرت و سفر به کشور های اروپایی و آمریکا منع نموده اند و این کشور ها را دشمن خطاب نموده اند و، اما بچه ها خودشان به همان کشور ها مهاجرت نموده اند! اگر رفتن و زندگی کردن در خارج کشور خوب است، چرا این حرف ها و شعار ها را می گویند و اگر بد است، چرا می گذارند بچه هاشان به انگلستان و آمریکا و... بروند؟

نمی توانند شعاری منع نماینده برای مردم سر بدهند، اما بچه ها خودشان همان رفتار را انجام دهند. حرف بر سر این است که اگر ایرانِ خوبی ساخته اید که در همه زمینه ها پیشرفته و قابل زندگی است، چرا بچه ها خودتان در این ایران نمی مانند؟

آنچه درباره آن صحبت می کنیم چند مورد خاص نیست و ما با یک اپیدمی روبه رو هستیم و طبق آمار رسمی بیش از پنج هزار نفر از بچه ها مسئولان در خارج کشور کار و زندگی می نمایند.

این آمار در وهله اول نشان می دهد بچه ها این افراد به ساخته دست پدرانشان دیگر اعتماد ندارند. اینکه مردم و حتی بچه ها مسئولان به فراوری داخلی اعتماد ندارند و دنبال خرید از خارج کشور هستند و حتی احتیاج هایی مثل کالسکه بچه را از کشوری دیگر خریداری می نمایند چه معنی دارد؟ اگر فراوری ملی مهم و الزامی است و باید مورد حمایت باشد، چرا خانواده مسئولان آن را انجام نمی دهند؟

سؤال مهم دیگری که باید پرسیده گردد این است که چرا قشری از مردم و بچه ها مسئولان می خواهند به نحوی از ایران مهاجرت نمایند و بروند؟ آیا این اندازه مهاجرت ها نشانه سرخوشی است یا بیماری جامعه؟! این اندازه مهاجرت در کل کشور و خانواده و بچه ها مسئولان کاملا نشانه خطا در شیوه مدیریت است و اولین جایی که کاملا گویا خطای حکمرانی را نشان می دهد، شیوه زندگی و رفتار بچه ها مسئولان است که در عمل می گویند شعار ها و رفتار های پدرانشان همخوان نیست.

براساس آمار رسمی، مهاجرت بیش از پنج هزار نفر از بچه ها مسئولان به کشور های اروپایی و کانادا و آمریکا، یعنی مسئولان و خانواده آن ها روی آینده کشور حساب باز ننموده اند و در این شرایط نمی توان به سایر مردم گفت چرا مهاجرت می کنید؟

بدون شک این پدیده را نه به مثابه دلیل، بلکه باید آن را به عنوان یک معلول دید و آنالیز کرد و توجه داشت که گره های ایدئولوژیک و ایجاد تعارض، راه تبادل نظر و مناسبات اجتماعی را می بندد و منتهی به خشم بیشتر در جامعه می گردد.

اگر به حوادث اخیر که در این روز ها در جریان است و شعار هایی که بیشتر از سوی جوانان سر داده می گردد دقت گردد، شاهد شعار هایی با لحن و تأکیدی تند و حتی استفاده از الفاظ رکیک هستیم.

این نوع رفتار و شعار ها نشانه وجود خشم و بی اعتمادی است. در گذشته رشته ای از اعتماد و احترام بین مردم و مسئولان وجود داشت، اما به نظر می رسد دیگر مردم اعتماد سابق را ندارند و در نتیجه دیگر احترامی هم برای آن ها قائل نمی شوند.

در این مدت شاهد بوده ایم که تعداد زیادی از ایرانیان خارج کشور با ایمیل و ارائه مستندات و راه انداختن پویش های مختلف به دانشگاه ها اعلام می نمایند که فلان فرد آقازاده است و با پول مردم ایران در این دانشگاه درس می خواند و باید اخراج گردد.

می توان گفت که مردم در کنار بی اعتمادی که دارند، دیگر نسبت به قبل بی تفاوت نیستند و در پی راه چاره هایی برای واکنش های مناسب می روند. باید توجه داشت که هرچه تناقض زیادتر باشد، مقبولیت زدایی هم بیشتر می گردد و مردم دیگر اعتمادی به مدیران نخواهند داشت.